23.10.02021

Polecany obraz: Bierki szachowe | © Pixabay

Spis treści

rewident księgowy

Odkąd pamiętam byłem związany z klubami. To tylko część tego, przynajmniej w moim pokoleniu. I nawet jeśli pod koniec życia ponownie rozważysz jedno lub drugie członkostwo, prawdopodobnie nie pozostaniesz bez członkostwa w klubie.

A jeśli jesteś już członkiem klubu, to zawsze jest tak, że angażujesz się trochę bardziej, niż początkowo zamierzałeś. Dla mnie jednak zawsze ważne były dwie rzeczy: proszę o brak skarbnika i na pewno nie audytorów kasowych. Prawdopodobnie ze względu na mój wiek nie zostałem ostatecznie oszczędzony, więc kilka lat temu zostałem w końcu audytorem kasowym w klubie.

W rezultacie dzisiaj pozwolono mi grzebać w rachunkach i rachunkach. I powoli staje się to dla mnie coraz łatwiejsze — praktyka jest częścią wszystkiego.

I kiedy wtedy - tylko w myślach - kłócę się o to, dlaczego się w to wplątałem, druga półkula mózgu odpowiada, że oszczędzono mi jednak skarbnika. Więc teraz, kiedy przekopuję się przez dostępne dokumenty, muszę się zastanowić, ile wysiłku i wysiłku włożyli w to honorowi skarbnicy w ogóle, a w szczególności ten, który właśnie „sprawdziłem”.

Nie możemy im za to wystarczająco podziękować! Nawet dla małego klubu jest to dość czasochłonne zadanie, które należy wykonywać konsekwentnie. A potem przychodzą audytorzy kasy i przyglądają się całej sprawie, aby sprawdzić, czy zapomniano o rezerwacji, czy też brakuje paragonu.

Myślę, że na takie honorowe stanowisko trzeba się urodzić i nie dziwi mnie, że coraz większej liczbie klubów brakuje potencjalnych skarbników, a niektóre nie mogą już rekrutować wśród swoich członków – w przeciwieństwie do stanowisk prezydenckich i prezesów.

Tak więc moja praca wolontariacka jako audytora kasowego jest zakończona na ten rok. Zgodnie z oczekiwaniami nie miałem żadnych skarg. Nasza skarbniczka po raz kolejny wykonała pierwszorzędną pracę — tak jak robiła to w poprzednich latach.

miejski ogrodnik

Jak powszechnie wiadomo, to nie koszty zakupu mają znaczenie, ale raczej konserwacja. Tak też jest w przypadku naszej zieleni miejskiej. W przeciwieństwie do naszego miejskiego lasu, który wolałabym, aby był zarządzany w sposób bardziej zrównoważony, zamiast wykorzystywać każdą okazję do zarabiania pieniędzy na drzewach, parki, łąki i inna zieleń w mieście są w centrum uwagi - zwłaszcza, że my, Heilbronnerzy, uwielbiamy wyjeżdżać nasze śmieci wszędzie, z wyjątkiem domu w naszych koszach na śmieci.

Tak więc nadal będziemy musieli spodziewać się coraz większych kosztów zieleni miejskiej, zwłaszcza że zmiany klimatyczne będą miały drastyczny wpływ na nasze miasto w nadchodzących latach.

Dlatego musisz zobaczyć, gdzie możesz zaoszczędzić. Czytając odpowiednie wydania w Heilbronner Voice, od razu zauważyłem 50 000 euro z podatków na public relations, które można łatwo zaoszczędzić. Nasi ogrodnicy miejscy wykonują dobrą robotę i to wystarczająca reklama. Tutaj administracja miasta powinna wreszcie zacząć nie przywłaszczać sobie pieniędzy z podatków. Nasze łąki nie zazielenią się, jeśli zajmie się nimi agencja reklamowa.

Powinniśmy wreszcie pociągnąć do odpowiedzialności tych, którzy powodują szkody i skażenie. Musimy również drastycznie zwiększyć koszty dla zanieczyszczających! A przede wszystkim musimy poprosić ich o zapłatę i nie zawsze ignorować, jak ci dranie psują nasze miasto.

Dygresja:

Niedawno przeczytałem, że mamy ponad 40 000 drzew miejskich (nie licząc lasu miejskiego). Teraz czytam około 50 000. Chciałbym wiedzieć, kto posadził tutaj 10 000 drzew w tajemnicy i całkowicie za darmo? Takich obywateli należy uhonorować!

Szkoła prywatna

Również tutaj w Heilbronn szkoły prywatne wyrastają jak grzyby po deszczu. Pokazuje to dwie rzeczy, a mianowicie, po pierwsze, że zarobienie dobrych pieniędzy jest wspaniałe, łatwe i przyszłościowe, a po drugie, że wszyscy – bo zawsze wybieraliśmy osoby odpowiedzialne z wielkim entuzjazmem – doprowadziliśmy nasz pierwotnie bardzo dobry system szkolny do ściana mieć.

I możemy zaobserwować w innych krajach, do czego to wszystko prowadzi.

Ci, którzy mają pieniądze, są zadłużeni na edukację lub są następnie z jakiegokolwiek powodu wspierani, mogą skorzystać ze szkół prywatnych i otrzymać odpowiednie świadectwo ukończenia szkoły — w zależności od wynagrodzenia, mniej od inteligencji lub wyników.

Ci, którym to nie zależy lub nie należą do bardzo specyficznej „klasy”, która w przyszłości będzie się rozwijać w naszym społeczeństwie, muszą oprzeć się na szkołach państwowych, które potem – bo są za motłochem – bardziej się rozpadają i więcej i prawie nie ma wystarczającej i wykwalifikowanych nauczycieli.

W końcu my, podatnicy, musimy finansować więcej szkół, niż jest to absolutnie konieczne lub w ogóle konieczne, a także zobaczyć, jak nasze otwarte i wcześniej równe społeczeństwo jest zasypywane naszymi pieniędzmi z podatków.

Niestety to tylko część problemu. Obecnie powstają stowarzyszenia non-profit w celu generowania dochodu dla swoich członków, a tzw. wolontariat staje się coraz bardziej lukratywnym dodatkowym dochodem, jeśli nie głównym środkiem utrzymania - spójrzmy tylko na organizacje pomocowe, kościoły i partie polityczne.

Przynajmniej w naszych szkołach byłoby tak łatwo. Moglibyśmy szkoły publiczne po raz kolejny zamień je w prawdziwe pałace edukacyjne, które już widać z budynku, a nasza kadra pedagogiczna — która nadal jest chętna do służby w systemie szkół publicznych — również zapewnia im niezbędną reputację.

W tym celu jednak wszystkie pieniądze z podatków muszą płynąć do systemu szkół publicznych, a miasta i gminy muszą być również zobowiązane do zapewnienia nowoczesnych i reprezentacyjnych budynków szkolnych, które uświadamiają wszystkim współobywatelom znaczenie szkolenia i edukacji.

Edukacja to nie sprawa prywatna – edukacja to obywatelski obowiązek! Tak więc edukacja jest najpilniejszym zadaniem naszych wspólnot aż do poziomu Republiki Federalnej.

Więcej edukacji prowadzi z jednej strony do mniejszych wydatków socjalnych, az drugiej do wyższych dochodów podatkowych. To sprawia, że edukacja jest sprawą korzystną dla wszystkich!

Z wyjątkiem tych, którzy „żyją pomagając”.