Zdjęcie posta: monety i euro | © Pixabay
już Margaret Thatcher uznał, że „nie ma czegoś takiego jak pieniądze publiczne, tylko pieniądze podatników”, co wydaje się odchodzić w zapomnienie. Państwa zawsze finansują swoje wydatki poprzez podatki, cła i zyski, głównie poprzez sprzedaż aktywów i dóbr należących do ogółu społeczeństwa, czy to wody, powietrza, słońca, surowców, przyrody czy infrastruktury.
Natomiast wydatki rządowe powinny służyć zagwarantowaniu zadań państwa: zapewnieniu bezpieczeństwa zewnętrznego, porządku, infrastruktury oraz utrzymaniu niezbędnych uprawnień i instytucji. Przynajmniej w Europie dodano także takie zadania, jak edukacja, zabezpieczenie społeczne dla jednostki i funkcje sterujące, aby realizować ogólnie przyjęte idee współżycia ludzkiego, i to dla jak największej liczby części populacji.
Aby móc zrealizować je dla wszystkich stosownych roszczeń, proces redystrybucji państwowej stał się wypróbowanym i przetestowanym środkiem w tych społeczeństwach. Prawdopodobnie z powodu bycia człowiekiem, te procesy redystrybucji stanu dawno już porzuciły swój pierwotny cel i osiągnęły swój własny pęd, którego prawie nie można już kontrolować. Kilkadziesiąt lat temu eksperci tacy jak Helmuta Schelskiego ostrzegano i zachęcano do powrotu do pierwotnych pomysłów i zadań leżących u podstaw procesu.
W międzyczasie państwowa redystrybucja stała się samodzielnym procesem, a płatności transferowe nie są już wykorzystywane do pomocy pokrzywdzonym lub ratowania ludzi, ale kierują pieniądze, finanse i możliwości do tych, którzy najlepiej potrafią wyrazić i dochodzić swoich interesów w tym procesie – tragiczne jest to, że nie jest wśród nas „bezradny”.
Należy również zauważyć, że proces ten od dawna wymaga znacznie więcej zasobów niż jakikolwiek system państwowy może wygenerować dochód. A wskazówka, że „bezradni odeszli na bok” jest argumentem za zabójstwem, aby zdusić każdy proces odwrócenia w zarodku. Poszkodowane przedsiębiorstwa nie mają więc innego wyjścia, jak z jednej strony generować coraz większe dochody państwa, az drugiej nadal ograniczać inne zadania państwa.
„Wzrost bez względu na koszty” jest nadal wypróbowanym i przetestowanym środkiem politycznym, aby utrzymać ten proces tak długo, jak to możliwe. A ponieważ wzrost szybko osiągnie swoje granice w stale kurczących się społeczeństwach, przez długi czas budowano coraz więcej wiosek potiomkinowskich, generując systemy i mity, które obiecują nieskończony wzrost, ale ostatecznie służą jedynie do generowania jeszcze większych dochodów dla danego państwa. – dobrym przykładem są finanse i ubezpieczenia.
Ale zanim ten system w końcu się zawali – przynajmniej w przekonaniu ludzi niewierzących w perpetuum mobile – osiągnie swoje granice, które wynikają z obecnej rzeczywistości.
Ponieważ kraje, w których populacja razem stanowi około 5% światowej populacji, ale które żądają około 50% światowych płatności transferowych i dużą część wszystkich zasobów naturalnych dla siebie, są dla wielu z pozostałych 95% krajów Cockaigne i tym samym celem ich pragnień i ruchów migracyjnych.
Te rozbieżności muszą teraz zostać rozwiązane – i to tak szybko, jak to możliwe, jeśli my sami nadal jesteśmy część rozwiązania chcę być Mur wokół Europy, Niemiec czy Heilbronn nie będzie dobrym rozwiązaniem. Nawet myśl o chęci ponownego narzucenia naszej woli reszcie świata czystą przemocą i bronią masowego rażenia.
Jeśli rzeczywiście wierzymy w nasz system społeczny i jego osiągnięcia, to teraz nadszedł czas, aby dostosować się zarówno do warunków naszego jednego świata, jak i zobaczyć, jak możemy przekonać resztę świata – ale w każdym razie sposoby redystrybucji państw powinny ograniczać się do tego, co jest naprawdę konieczne.
„Czekam na jutrzejszą stratę dnia dzisiejszego”.
Warner Oland jako Charlie Chan w Charlie Chan w Egipcie (1935)
