Zdjęcie posta: ręce | © Pixabay
5 grudnia, Międzynarodowy Dzień Wolontariusza, to dobry czas, aby trochę zastanowić się nad „wolontariatem”. Właściwie sprawa jasna i oczywiście burżuazyjna. Twierdzę nawet, że każde społeczeństwo, które zna i kultywuje wolontariat, odnosi sukcesy. A społeczeństwa, które nie wiedzą o wolontariacie, tak zwane stowarzyszenia bakszyszowe, również nigdy nie odniosą takiego sukcesu.
Dopiero niedawno zdałem sobie z tego sprawę, kiedy odbyłem bardzo pozytywną rozmowę z zawodowym politykiem, który właściwie wcale nie mógł zrozumieć, że są ludzie, którzy robią coś „za darmo”. Dlatego też było dla niego rzeczą oczywistą, że mógł nie tylko dobrze przeżyć swoją „wolontariat” i wykazane zaangażowanie, ale także, zasłużenie, zapewnić sobie beztroską przyszłość.
Dlatego w tym artykule chciałbym wrócić do faktycznych podstaw wolontariatu. Praca wolontariacka to zaangażowanie w funkcje publiczne, które są legitymizowane wyborami i jest dokonywana przez funkcjonariuszy publicznych nieodpłatnie, tj. bez żadnych opłat lub innych korzyści materialnych.
Wolontariat idealnie uzupełnia dalsze zaangażowanie obywatelskie, takie jak: B. wolontariatu, uzupełnionego i tym samym uzupełnionego. Dlatego społeczeństwa, które mają tak zaangażowanych obywateli, odnoszą tak duże sukcesy, ponieważ ci obywatele wykonują wiele czynności „za darmo” i w ten sposób znacząco rozwijają społeczeństwo.
Typowymi stanowiskami honorowymi są członkowie zarządu klubów, radni i radni gminy. Altruizm, przeciwieństwo egoizmu, z pewnością można przypisać tym obywatelom, którzy towarzyszą takim urzędom. A to też wyraźnie pokazuje, dlaczego takie firmy po prostu odnoszą większy sukces.
W międzyczasie jednak stało się dla nas powszechne, że wiele stanowisk honorowych wiąże się z tzw. zwrotami kosztów, które w pierwotnym zamyśle miały zrefundować osobie zasiedziałej koszty transportu i niezbędnych materiałów biurowych – co przeciwdziała idei stanowisk honorowych – i coraz częściej bardzo dobrej możliwości zarobkowej dla zasiedziałych. Jeśli jest to większy klub lub stowarzyszenie, z przyjemnością wydaje setki tysięcy euro rocznie na zwrot kosztów lub przynajmniej, jak w przypadku rad lokalnych, może zapewnić dochód powyżej średniej dla społeczeństwa.
Rząd federalny ujął to w następujący sposób: "Wolontariat ma wiele twarzy: w Niemczech wolontariatem jest 31 milionów ludzi. Wnosisz ważny wkład w nasze społeczeństwo”.
Sedno sprawy polega na tym, że nie jest to już honorowy urząd, jeśli osoba piastująca to stanowisko jest za nią wynagradzana i nie można już zakładać, że osoba zajmująca stanowisko ma motywy altruistyczne, ale należy przyjąć, że są to właśnie egoizm, który dominuje w społeczeństwo bakszyszowe.
I to właśnie brak altruistycznych motywów niszczy ideę wolontariatu, a tym samym niszczy także jej rzeczywisty sens i cel. Utrzymuję, że od dawna jesteśmy na drodze do dobrowolnego społeczeństwa bakszyszowego i że wolontariat wkrótce stanie się tylko pustym określeniem, którego używa się, gdy chce się coś pokryć cukrem.
Co możemy zrobić, jeśli chcemy ocalić nasze społeczeństwo?
Przede wszystkim musimy zapewnić przejrzystość i dodać odpowiednią metkę, zwłaszcza w przypadku „stanowisk honorowych”. A drugą rzeczą, którą musimy zrobić, to przywrócić honorowe stanowiska do bycia takimi.
Jestem w pełni przekonany, że w naszym kraju jest jeszcze wystarczająco dużo obywateli, którzy również poparliby takie honorowe stanowiska, a także byliby dumni, mogąc pracować na rzecz naszego społeczeństwa – ten zaszczyt z pewnością byłby dla nich wystarczającą nagrodą.
„Poproś ludzi, aby podzielili się historiami o pracy, którą wykonują za darmo, przyczynach i grupach społecznych, w które oni lub ich rodzina są zaangażowani lub byli i nadal wspieraliby, gdyby mieli czas. … Możesz dowiedzieć się więcej o swoich współpracownikach w ciągu dziesięciu minut niż w ciągu ostatnich dziesięciu lat.”
Patrick Dixon, Budowanie lepszego biznesu (2005: 3)
