Moje pierwsze niezależne doświadczenie z single maltem miało miejsce ze słodem Highland, Brora, który wpadłem w moje ręce raczej przez przypadek w 1990 roku. Nazwa Highland Malt pochodzi od szkockiego Wyżyny, które są wyraźnie oddzielone od niżej położonych Nizin Środkowych Wyżynnym Uskokiem Granicznym, co niestety nie dotyczy Wyżyny Regionu Whisky. Chociaż należą do Highlands, Wyspy i Speyside są uważane za niezależne regiony whisky. Co gorsza, niektóre destylarnie w Speyside, regionie z największą ilością single malt, liczą się jako Highland Scotch Whisky. Bardzo dokładni lub bardziej wyspecjalizowani miłośnicy whisky ponownie dzielą region Highland na Północne, Zachodnie, Południowe i Wschodnie Wyżyny. Jednym z powodów tej specjalizacji może być przekonanie, że daje ona szansę poznania wszystkich single maltów przynajmniej z tego regionu. trzymam się mojego im Poprzedni post dokonane wyróżnienie i piszę tutaj o Highland Malt, a przynajmniej o whisky słodowej, za którą sam uważam.
Duże obszary Highlands charakteryzują się bezdrzewnymi wrzosowiskami, terenami górzystymi z kilkoma „Munro”, które ludzie z naszego regionu prawdopodobnie opisaliby jako wzgórza oraz długie, nierówne wybrzeże. Ogólnie rzecz biorąc, Highland jest w dużej mierze niezalesiony i niezamieszkany.
Wspominam o tym, ponieważ obszar, z którego pochodzi whisky, ma ogromny wpływ na samą whisky. Nie tylko woda i jęczmień determinują single malt, ale także rodzaj przygotowania, charakter kadzi fermentacyjnej, a zwłaszcza odpowiednie zastosowanie torfu i kształt alembika, przy czym nawet najmniejsze nowe wgniecenie powinno mieć wpływ na przyszłość whisky . Do tego są beczki, w których whisky jest przechowywana przez wiele lat, a także teren wokół magazynu, ponieważ otaczające tam powietrze ze wszystkimi jego zapachami, pyłkami i solami jest dosłownie zasysane przez whisky nad beczkami.
Prawdopodobnie najbardziej znanym przedstawicielem Highland Malt jest Glenmorangie, którego destylarnia powstała w 1843 roku. Zawsze lubię to pić Oban (od 1794), Balblair (od 1790), den Dalmore (od 1839) i Glendronach (od 1826 r.), przy czym, co ciekawe, duża część Johnniego Walkersa mówi się, że pochodzi z Highlands.
W sumie mówi się o prawie 40 destylarniach, które można przypisać Highland Malt. Moje doświadczenie z trzech dekad jest takie, że prawdopodobnie nigdy nie można tego definitywnie ustalić, ponieważ nie tylko stare destylarnie są zamykane i ponownie otwierane po latach, ale zawsze są dodawane zupełnie nowe, nie mówiąc już o fuzjach.
„Była tylko wytwórcą whisky, ale on nadal ją kochał”.
Zaraz
