Zdjęcie fabularne: Fragment okładki płyty Koncert w Budapeszcie (2020)
Kiedy zobaczyłem Koncert w Kolonii (1975) autorstwa Keith Jarrett Kiedy po raz pierwszy usłyszałem ją na studiach w latach 1980-tych – niestety tylko na płycie CD – od razu wiedziałem, że często będę kupował płytę tego pianisty jazzowego. Z biegiem lat niektóre jego płyty trafiły do mojej kolekcji. Lubię słuchać jego muzyki tak bardzo i tak często, że wiele lat temu przeniosłem tę płytę na mój serwer, aby zawsze mieć dostęp do odpowiedniego nagrania, kiedy tylko mam na to ochotę. Pewnie właśnie dzięki tej wygodzie do dziś praktycznie nie słyszałem płyty długogrającej Keith Jarrett mam w mojej kolekcji.
Nawet dzisiaj może Koncert w Kolonii być najbardziej znanym nagraniem Jarretta i prawdopodobnie jego najlepiej sprzedającą się płytą. Solowe koncerty Jarretta to czysta improwizacja i, jak sam twierdzi, najbardziej odkrywcza autoanaliza psychologiczna, jaką może sobie wyobrazić. Choć jego improwizacje niezmiennie inspirują, to właśnie nagrania, takie jak Wariacje Goldbergowskie (1989) czy interakcje z innymi muzykami, w pełni ukazują jego umiejętności.
Moje ulubione ujęcia Keith Jarrett są do tej pory następujące:
- miles Davis w Fillmore (1970)
- Kolejny napar z suk (1971)
- Śmierć i kwiat (1974)
- Koncert w Kolonii (1975)
- Koncerty (Bregencja 1981)
- Ciemne interwały (1987)
- Koncert paryski (1988)
- JS Bacha: Wariacje Goldbergowskie (1989)
- Hołdy (1989)
- Dymitr Szostakowicz: 24 Preludia i fugi op.87 (1991)
- Koncert wiedeński (1991)
- La Scala (1995)
Jeśli powinienem był cię trochę zaciekawić, to po prostu posłuchaj powyższych nagrań — jestem przekonany, że i Tobie spodoba się jedno lub drugie nagranie Keith Jarrett dodać do swojej kolekcji.
„Mam nawet sny, w których jestem tak pokręcony, jak naprawdę jestem — więc próbowałem grać w moich snach, ale to jest tak jak w prawdziwym życiu”.
Keitha Jarretta, Keith Jarrett stawia czoła przyszłości bez fortepianu (21)
