Opublikuj zdjęcie: Blitz | © Obraz autorstwa PIRO na Pixabay
Najsmutniejsze literackie przeżycie przeżyłam w K3. Sam przez długi czas próbowałem zajrzeć do złowrogiego Archiwum Kleista Sembdnera, choć nie bardzo wiedziałem, co z Kleistem zrobić. W przeciwieństwie do biblioteki miejskiej dostęp do archiwum był w większości zamknięty.
Pewnego dnia udało mi się jednak dostać tylnymi schodami i oprócz wielu zamkniętych pomieszczeń znalazłem też kilka zakurzonych półek z pamiątkami po Käthchen. Ekscytujące jest to, że moi rodzice sami kupili kilka lalek, więc znalazłam tam coś, co już znałam.
Nawiasem mówiąc, archiwum Kleista Sembdner pochodzi od kolekcjonera o nazwisku Helmuta Sembdenera, który w pewnym momencie nie wiedział już, co zrobić z całym Kruschtem, szybko sprzedał kosztowności ze swojej kolekcji zainteresowanym, a całą resztę sprzedał w kampanii płaszcza i sztyletu przez miasto Heilbronn — dlaczego nikt nie może powiedzieć dziś na pewno Sembnder znalazł głupca.
Już w 1991 roku poinformowano nas w Heilbronn o tym zamachu stanu i szczęśliwym zrządzeniem losu zwolniono na lata pracownika miejskiego do opieki nad tą kolekcją. I to chyba był ten pan Gunther Emig, którą wówczas znalazłem tam w pomieszczeniu archiwum.
W tym czasie był tak zajęty swoimi badaniami i innymi zajęciami, że nie był w stanie uwolnić mnie od wciąż trwającej frustracji kwasem, a także nie dać mi przynajmniej czegoś Heinrich von Kleist pogodzić.
Wręcz przeciwnie, wizyta ta bardziej przypominała wizytę w domu pogrzebowym i już wtedy nasunęła mi się myśl odzyskania przynajmniej rzeczywistych skarbów archiwum i przekazania ich do Archiwum Literatury Niemieckiej w Marbach; pomysł, który, nawiasem mówiąc, później również Gunther Emig miałby.
Smutną i prawdopodobnie największą pozostałość można nadal bezpiecznie wyrzucić na Vogelsang, a teren można wykorzystać do nowego celu, np. B. dla biblioteki miejskiej.
Niestety jednak ostatnio rada miejska postanowiła kontynuować honorowanie tego „niemieckiego dobra kultury” – z jakiegokolwiek powodu – w Heilbronn, podobnie jak makiety miast w Sali Honorowej, z których najdroższy ostatnio zakupiony dla BUGA jest prawdopodobnie zaginiony.
Podejrzewam, że rady miejskie Heilbronn nigdy nie musiały czytać „Käthchen von Heilbronn” lub że ich rodzice celowo odmawiali im tych lalek, co mogłoby tłumaczyć tę Heilbronn Käthchenmania. W każdym razie zakładam, że żaden z naszych radnych nie zabłądził do tej pory w archiwum Kleista.
Dodatek 11.5.2023 r.
Heilbronner Voice opublikował dziś list do redakcji Gunther Emig (11.5.2023: 21)
Brudny
Od 1992 do 2000 jako dyrektor Biblioteki Miejskiej, od 2000 do 2018 jako dyrektor Archiwum Kleista Sembdnera moim zadaniem było kupowanie z skąpych pozostałości prywatnej kolekcji, która została wcześniej sprzedana gdzie indziej, pomimo mojego ostrzeżenia, za cenę szaleńczo zawyżona cena z miasta została zmuszona do czegoś. Miałem wielkie szczęście, że mogłem to zrobić dzięki mojej osobistej wiedzy i umiejętnościom. Jako pionier internetu w naukach humanistycznych, w 1996 roku, za specjalnym zezwoleniem, pozwolono mi umieścić w Internecie Kleist Archive Sembdner. Obecność w Internecie zapewniła nie tylko nagrodę w ówczesnym świecie komputerowym, ale także uznanie wśród niemieckich kolegów. Cała praca, zarówno pod względem technicznym, jak i merytorycznym, została wykonana przeze mnie na przestrzeni lat. W przypadku zakupu Sembdnera w 1990 roku nie można było przewidzieć, że po zjednoczeniu w sprawie Kleista nastąpi przetasowanie kart, ale z pewnością można było zauważyć, że rząd federalny, kraj związkowy i miasto Frankfurt nad Odrą zapłaciły siedmiocyfrowe sumy dla wzmocnienia Muzeum Kleista we Frankfurcie. Punkt ciężkości stopniowo przesuwał się z Heilbronn do Frankfurtu. Można było wyciągnąć z tego konsekwencje. Co pozostaje? Odrobina splendoru z przeszłości, którą wciąż czujesz nieuzasadniony, aby móc założyć kapelusz. Jak nędznie.
Gunther Emig, Niederstetten
