refleksje

5
(2)

Zdjęcie główne: Theaterschiff Heilbronn

Nie ma wątpliwości, że 6. Rozmowy Hertensteina były najlepszymi rozmowami z tej serii rozmów, które początkowo miały trwać 12 lat. Z pewnością było to również spowodowane nowym miejscem, statkiem teatralnym Heilbronn. Z jednej strony zespół wokół dyrektora artystycznego zaproponował Christian Marten Molnar po rozmowach z możliwością wzięcia udziału w próbach nowego utworu „der Eintänzer” orzeźwiający program towarzyszący, a z drugiej strony zespół kawiarni z Jochena Wielanda uczestnicy dyskusji przez cały dzień z jedzeniem i napojami, a na zakończenie dyskusji zaoferowali znakomity włoski bufet.

Rozmowy nie byłyby jednak możliwe, gdyby kilku członków EUROPA-UNI nie zobowiązało się ponad normalny poziom. Najpierw chcę moją lepszą połowę Bettina Kummerle który robił wszystko tygodniami, by zwabić europejskich federalistów z całej Badenii-Wirtembergii do Heilbronn. I również Urszula Hecht do końca prowadził kampanię na rzecz rozmów w bezpośrednim sąsiedztwie Heilbronn, a także udostępnił się jako zapisujący. Tomasza Heiligenmanna zapewniła członkom Prezydium EUROPA-UNION z Badenii-Wirtembergii możliwość wzięcia udziału w spotkaniu Prezydium w Berlinie za pośrednictwem wideokonferencji w trakcie rozmów w Hertensteinie. Herberta Burkhardta zapewnił, że Heilbronner Marketing Gesellschaft udostępnił dodatkowe pomieszczenia, a Biuro Operacyjne Heilbronn zawiesiło przed statkiem teatralnym trzy flagi europejskie. Wreszcie sekretarz generalny EUROPA-UNA udał się do Niemiec Chrześcijański Mech, mimo napiętego harmonogramu, przyjechał z żoną z Berlina, aby móc ponownie wziąć udział w rozmowach.

Cieszyłem się też, że dr Vasilios Vadokas, Leonard Reinwald, Michael George Link POSEŁ, Franza Schirma i Herberta Steudla byli ponownie na pokładzie. Ponadto udało nam się przekonać innych własnych członków do udziału, w tym Werena Diye, Ingrid Eheim, Heiner Dorner, Tomasz Michl i Wolframa Rudolfa. Szczególnie ucieszyło mnie to, że Floriana Ziegenbalga delegacja Stuttgartu i in Simone Schmidt i Michael Conc kierowany, Mannheim przez przewodniczącego okręgu Piotr Szulze, Luksemburg przez Manuel Schob, od Heidelberga do Prof. Dr. Walthera Heipertza i Rems-Murr przez Katharina i dr Markus Schildknecht były reprezentowane. Z Zagłębia Ruhry były ekstra Andrea i Kai Bartha przybył i z Brukseli Jana Marsia. Czy były poseł do PE? Ewelina Gebhardt z pewnością witam pstrokatą załogę, która w sumie liczyła prawie 60 uczestników.

Dzisiejsza, a w międzyczasie niemal obowiązkowa ocena podstawek pod piwo wykazała, że ​​większość uczestników była więcej niż zadowolona z wydarzenia, przy czym musimy zastanowić się, czy iw jaki sposób możemy uwzględnić kilka propozycji ulepszeń w przyszłości.

Jednak już w okresie poprzedzającym 6. Rozmowy Hertensteina było widać, że wywołają one bezprecedensową intensywność, nic więc dziwnego, że jeden z moderatorów rozdał dyskutantom w sumie 60 stron tych prac. do rozmów, a inny moderator nawet wycofał swój udział w przygotowaniach do rozmów, bo tymczasem – po kilkudziesięciu nieudanych rozmowach – stracił wszelką wiarę w sens i cel takich rozmów i widzi czas na Rewolucja europejska jak nadchodzi.

Ta intensywność mogła pozostać ukryta przed niektórymi nowymi uczestnikami dyskusji, ponieważ można ją naprawdę ujawnić tylko wtedy, gdy przez lata aktywnie uczestniczysz w tym procesie dyskusji i wielokrotnie patrzysz na poruszane tam tematy z innej perspektywy i jednocześnie zrównoważono czas.

Tym razem trzy punkty ciążyły mi bardziej niż zwykle i wyraźnie pokazały, jak w impasie stał europejski wózek - pomimo bardzo niepewnej sytuacji nie tylko w Europie, ale i na całym świecie! Skupienie się w rozmowie na aktualnej, niezwykle krwawej i kosztownej wojnie ukraińskiej wyraźnie pokazało, jak zła jest w rzeczywistości idea europejska – i to pomimo wszystkich sukcesów, które osiągnięto już w ostatnich dziesięcioleciach i które na pewno warto odnotować i wspomnieć! Europa przywróciła nam, obywatelom Unii, naszą suwerenność i przyniosła niewyobrażalny wcześniej, bezprecedensowy dobrobyt w połączeniu z ponad 75-letnim okresem pokoju i oczekiwaną długością naszego życia znacznie ponad 80 lat. Nie wspominając o funkcjonujących demokracjach, ogólnych prawach człowieka i europejskich prawach obywatelskich, które dają każdemu możliwość samorealizacji bez konieczności oferowania niczego w zamian.

Mimo to, a może właśnie dlatego, byłem bardziej niż zaskoczony trzema punktami. Pierwszym i mniej tragicznym jest rozwój sytuacji po ogłoszeniu przez kanclerza federalnego drugiego punktu zwrotnego w Republice Federalnej Niemiec Olaf Scholz w marcu br. Niektórzy wciąż pamiętają pierwszy punkt zwrotny, duchowy i moralny, jaki w tamtym czasie dokonał kanclerz federalny Helmut Kohl, który cofnął Europę i Niemcy o dziesięciolecia i naprawdę otworzył przepaść między nierównościami społecznymi w naszym społeczeństwie. Obecny punkt zwrotny po raz kolejny otworzył możliwość dla części naszego społeczeństwa dalszego wzbogacenia się kosztem naszego społeczeństwa. I tak w międzyczasie przez kraj przemykają przedstawiciele niemieckiego przemysłu zbrojeniowego i międzynarodowego handlu bronią, tłumacząc wszystkim, że USA są w rzeczywistości dość strasznymi protekcjonistami broni i że Europa może przetrwać tylko wtedy, gdy staniemy się autonomiczną potęgą militarną. Oczywiście te panie i panowie są zainteresowani tylko największym możliwym udziałem miliardów dolarów w wydatkach rządowych, których można się spodziewać w przyszłości - 100 miliardów euro niedawno obiecanych Bundeswehrze to tylko mała kropla w morzu, ale to jest to wystarczający powód, aby lobbyści uczestniczyli w naszych spotkaniach.

Nawet jeśli sam pierwotnie wychodzę z ekonomicznego zakątka liberalnego, to i tak muszę przyznać i żądać, aby państwo nie pozostawiało tego wolnemu rynkowi, jeśli chodzi o kwestie infrastruktury, a zwłaszcza uzbrojenia – tutaj szczególnie państwo musi bardzo mocno interweniować regulować rynek, jeśli nie całkowicie ignorować rynek. Ponadto absolutnie obowiązkowe i niezbędne dla własnych żołnierzy (!) jest to, aby w szczególności bronią handlowano wyłącznie w ramach własnego sojuszu oraz aby jej rozwój i produkcja były organizowane w całym sojuszu (NATO) wyłącznie ze względu na koszty, tak aby niezbędne Osiągnięte ilości mogą stać się. Każdy, kto inaczej to organizuje, tylko dotuje bardzo konkretne grupy społeczne i naraża na niebezpieczeństwo nie tylko życie naszych żołnierzy, ale i całego kraju. Ten punkt widzenia został nie tylko wyrażony przeze mnie w trakcie rozmów, ale niestety również gwałtownie odrzucony przez niektórych innych uczestników rozmów i rzekoma europejska autonomia została podniesiona do poziomu non plus ultra.

Drugą kwestią była trwająca nieodłączna gloryfikacja samego państwa narodowego. Nawet publikacje stają się jednością Hannah Arendt zlekceważone, co już dawno dowiodło, że państwo narodowe jest tylko wytworem najnowszej historii. I nawet jedyny cel państwa narodowego, czyli państwa opiekuńczego, jakim jest zagwarantowanie dobrobytu swoim obywatelom, musiałby być dziś kwestionowany – jako dobry przykład można przytoczyć Europejski Fundusz Społeczny czy euroobligacje. Nie wspominając o jego niemożliwości w czasach globalizacji; odpowiednie powiadomienia, takie jak te z Michaela Wolffsohna, są celowo ignorowane przez zwolenników państwa narodowego. A jednak od dawna wiadomo, że nasze europejskie państwa narodowe istnieją tylko dzisiaj, ponieważ przez dziesięciolecia powoli, ale pewnie rozpływały się w większą całość. I tak jak Republika Federalna Niemiec od dziesięcioleci trzyma się tradycyjnych struktur, a „kraje”, takie jak Saarland czy Berlin, są utrzymywane przy życiu wbrew wszelkim rozsądkom, tak niektórzy nadal propagują potrzebę istnienia państw narodowych w Europie; których zwolennicy oczywiście wypełniają całe księgi. Wysuwane uzasadnienie to obok fałszywego twierdzenia, że ​​państwa narodowe to starożytne, a więc tradycyjne struktury społeczne, głównie poczucia państwa narodowego, własnej identyfikacji z narodem. Czyniąc tak, całkowicie zapominamy, że państwa narodowe są strukturami czysto politycznymi i że obywatele czują się jak u siebie w swoich regionach, okręgach i dolinach.

Trzeci punkt był dla mnie ostatecznie decydujący i prawdopodobnie również doprowadził do przedwczesnego opuszczenia rozmów przez moderatora. Byliśmy zdania, że ​​droga nigdy nie może być celem! Ale wniosek, że my, ludzie, powinniśmy być usatysfakcjonowani, jeśli nadal podążamy właściwą ścieżką do bardzo konkretnego celu, jest słuszny tylko wtedy, gdy można przewidzieć, że ten cel zostanie osiągnięty przez ludzi, którzy kroczą tą ścieżką, można również osiągnąć.

I nie mówimy o tak szlachetnych celach, jak pokój na świecie, życie wieczne czy przynajmniej dożywotnie zdrowie, ale po prostu i wyłącznie o zmianie struktury politycznej w bardzo zarządzalnej części Europy.

I ten cel został przedefiniowany i wyznaczony w 1945 roku, po tym, jak ludzie już w 1946 roku zdystansowali się od unii światowej, a mianowicie utworzenia federalnego państwa Europy! Najpóźniej do 1948 r. dla wszystkich myślących politycznie Europejczyków było jasne, że to państwo federalne musi być demokratyczne i mieć strukturę federalną. Wraz z powstaniem Republiki Federalnej Niemiec stało się to również dla nas sprawą państwową. A fakty z ostatnich kilku dekad wielokrotnie pokazują, że jest to właściwy cel dla Europy i że my, Europejczycy, podążamy właściwą ścieżką od 1946 r. – my, Europejczycy, podążamy tą ścieżką od ponad 75 lat, z pierwsi, którzy kroczyli tą ścieżką, już dawno nie żyją. W międzyczasie tą drogą podąża już trzecie lub czwarte pokolenie obywateli Unii.

Należy pamiętać, że „tylko” jedna droga do celu, jakim jest strukturalna zmiana polityczna – która mogła zostać przeprowadzona kilka razy i z wielu różnych powodów – bez zmuszania znacznej większości obywateli Unii do kryzysów lub poważnych zmian w zachowaniu, takich jak: wynik.

Dlatego uważam, że to po prostu nieludzkie, jeśli wysyłasz swoich obywateli na ścieżkę do niezbędnego i pożądanego celu, nie dając im szansy lub szansy, że kiedykolwiek osiągną ten cel! A potem powiedzieć im, że muszą być szczęśliwi i wdzięczni, ponieważ są na właściwej ścieżce.

Wszyscy powinniśmy porozmawiać o tym, jaki rodzaj ludzkiego wizerunku faktycznie stoi za takim argumentem.


Jak pomocny był ten post?

Kliknij gwiazdki, aby ocenić post!

Średnia ocena 5 / 5. Liczba recenzji: 2

Nie ma jeszcze żadnych recenzji.

Przykro mi, że post nie był dla Ciebie pomocny!

Pozwól mi poprawić ten post!

Jak mogę poprawić ten wpis?

Odsłony strony: 10 | Dzisiaj: 1 | Liczę od 22.10.2023 października XNUMX r

Udział:

  • Zdjęcie freestocks.org na Pexels.com W ostatnią sobotę (17.09.2022) miałem zaszczyt powitać uczestników 6. Rozmowy Hertensteina być w Heilbronn. The Refleksje Heinricha Kümmerle Nawiasem mówiąc, możesz o tym przeczytać tutaj, aby oprócz moich wrażeń znaleźć dalsze impulsy.

    Przede wszystkim wielki komplement dla organizatorów w Heilbronn, którzy nie ustawają w wysiłkach i wciąż nowymi impulsami starają się doprowadzić dyskusję o zjednoczonej Europie do korzeni. To nie jest oczywistość. Ponadto zobowiązanie to jest całkowicie dobrowolne. Również pochwała dla organizacji jako całości, która tym razem również była wzorowa. Atmosfera statku teatralnego Heilbronn jest czymś wyjątkowym.

    do osoby fizycznej grupy dyskusyjne Nie chcę wchodzić w szczegóły - po pierwsze wykraczałoby to poza ramy wpisu na blogu, a po drugie wiem, że będzie szczegółowa dokumentacja. Piękna sztuka „zbierania plonów” jest na poziomie Unia Europejska Heilbronn pisane wielką literą i traktowane poważnie. Ograniczę się więc do ogólnych wrażeń z imprezy.

    Tegoroczne rozmowy Hertensteina zostały całkowicie zdominowane przez wojnę ukraińską. Co nie powinno nikogo dziwić. Mimo to dyskusje były tematycznie zrównoważone. Podczas wszystkich dyskusji, z których niektóre wahały się od bardzo żywych do gorących (w pozytywnym tego słowa znaczeniu), zauważyłem kilka rzeczy, które nadal mają następstwa.

    Jeśli chodzi o Europę, dużo mówimy o deficytach i sposobach ich rozwiązania. Ale ponieważ brakuje refleksji nad wspólnym „dlaczego”, grzęźniemy w debatach na małą skalę na temat objawów i sposobów ich zwalczania, zamiast stawić czoła prawdziwym źródłom wyzwań. Brakuje wspólnego kompasu, o którym ciągle się mówi i który w najlepszym razie jest naprawdę znany tylko nielicznym wtajemniczonym. Właśnie dlatego, że nie jest to część i przedmiot dyskusji w kółko. W ten sposób każdy „projekt zmiany” kończy się niepowodzeniem, niezależnie od tego, czy jest duży, czy mały. I nie powinno nikogo dziwić, że „interesy narodowe” nieustannie podważają projekt europejski. Bez wspólnej, jasnej i stale wyostrzanej świadomości dlaczego nie da się ustalić i utrzymać żadnego wspólnego kursu. Osobiście brakowało mi dokładnie tego w prawie wszystkich dyskusjach. Co chcemy osiągnąć, dla kogo i dlaczego, życzyłbym sobie podczas dyskusji iw jaki sposób robimy postępy w przemyślanym, zorientowanym na wyniki i iteracyjnym procesie. Jeśli przyjrzysz się uważnie, przekonasz się, że Paryż, Londyn i Stuttgart muszą zmagać się w życiu codziennym z niemal takimi samymi problemami i wyzwaniami jak Rio, Nowy Jork czy Bombaj. W ten sposób można doświadczyć i urzeczywistnić Europę i to, co można wspólnie osiągnąć w Europie. Innymi słowy, potrzebujemy więcej dialogu, więcej dyskusji, szerszych debat na temat tego, dlaczego (jako North Star) oraz na temat konkretnego, namacalnego wdrożenia w życiu codziennym, które tworzy widoczność.

    Jedną z sugestii dotyczących dalszego rozwoju Rozmów Hertensteina jest format. Jestem zdeklarowanym przyjacielem formatów deliberatywnych. Na pewno nie jest to łatwe do zrobienia, ale możliwe. Życzę tego więcej w przyszłości. Osobiście było to dla mnie trochę za dużo „frontalnej rozrywki” i za mało dialogów. Każda grupa dyskusyjna charakteryzowała się wystąpieniami przewodnimi, po których następowały pytania i dyskusje. Niestety nie przyniosły one rezultatów w postaci wspólnie wypracowanych pomysłów i sugestii rozwiązań. Wystarczyłby mi jeden, dwa impulsowe wykłady, aby następnie przejść do dogłębnego opracowania pomysłów, aby uczestnicy mogli się nimi podzielić. Ale może posunąłem się tutaj za daleko.

    Mój wniosek: To był dla mnie dobrze zainwestowany czas, ponieważ zyskałem kilka pomysłów, impulsów i przemyśleń, a dzięki najwyższej klasy obsadzie moderatorów zyskałem również trochę technicznego wkładu, który ułatwia mi zrozumienie. To, czego mi brakowało, to tematyczne skupienie się na powodach i formacie, rozwijanie pomysłów ze sponsorami. Niemniej jednak z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że rozmowy w Hertensteinie po raz kolejny się opłaciły. Zdecydowanie zasługują na trochę więcej uwagi.
    Podziel się:TweetnijE-maildrukUdostępnij na TumblrzeKieszeńPodoba mi się: Lubię Ładowanie...