Pink Floyd

Zdjęcie po wpisie: Fragment okładki płyty Relic (1971)

Kiedy po raz pierwszy włożyłem „The Dark Side of the Moon” na gramofon, wiedziałem, że muszę posłuchać też innych płyt Pink Floyd. Przy „Wish You Were Here” od razu zrobiłem kolejny łut szczęścia i teraz byłem przekonany, że było warto królowa usłyszeć więcej grup rockowych.

Płyta „Animals” z 1977 roku całkiem dobrze pasowała do tego, co wtedy czytałem, więc zabrałem się za przeglądanie starszych płyt Pink Floyd, co wprawdzie uczyniło mnie fanem Pink Floyd po tym, jak trochę się do nich przyzwyczaiłem.

Co ciekawe, "The Wall" po raz pierwszy usłyszałem na korcie tenisowym w 1980 roku, więc pewnie trochę dłużej zajęło mi przyzwyczajenie się do nowego stylu. Pod koniec moich szkolnych lat ukazał się "The Final Cut" i jednocześnie był to zupełny przypadek zwieńczenia moich płytowych zakupów.

Płyty CD stały się popularne w połowie lat 1980-tych, co zaowocowało kolekcjonowaniem moich ulubionych płyt w tym formacie. Kto by wtedy pomyślał, że po kilkudziesięciu latach ludzie chętnie wrócą do starych płyt długogrających – a niektórzy nawet do singli.

„A Momentary Lapse of Reason” został tylko częściowo zauważony w 1987 roku, podobnie jak „The Division Bell”, który prawdopodobnie kupiłem z przyzwyczajenia dopiero w 1994 roku.

Dopiero gdy po przejściu na emeryturę odkryłem na nowo kilka starych płyt LP w pudełku, które ku mojemu zdziwieniu przetrwały wiele przeprowadzek, na nowo odkryłem „wydawanie płyt”, a tym samym także kolekcjonowanie płyt. Do tej pory powinienem znowu mieć wszystkie płyty Pink Floyd razem, chociaż nadal jestem bardziej niż zirytowany zakupem „The Endless River” (2014).

Pink Floyd powstał w Cambridge w 1965 roku i składał się z muzyków David Gilmour, Nick mason, Roger Waters i Richard Wright; Syd Barrett opuścił zespół już w 1968 roku. Pink Floyd ostatecznie rozwiązał się w 2015 roku.

Nie chcę kończyć tego postu, dopóki nie skompiluję mojej własnej tablicy wyników Pink Floyd — nie będzie to niespodzianką dla uważnego czytelnika.

Pink Floyd wydał 1967 albumów studyjnych i trzy koncertowe w latach 2014-13. Jest też kilka tak zwanych albumów kompilacyjnych, z których myślę, że warto wspomnieć o „Relics” i „A Nice Pair”.

• Szkoda, że ​​tu nie jesteś (1975)
• Ciemna strona księżyca (1973)
• Piper u wrót świtu (1967)
• Zwierzęta (1977)
• Ummaguma (1969)
• Relikwie (1971)
• Niezła para (1973)
• Ściana (1979)
• Spodek tajemnic (1968)
• Wtrącać się (1971)
• Matka Atomowego Serca (1970)
• Ostateczne cięcie (1983)
• PULSE (1995)
• Jest tam ktoś? Mur na żywo 1980-81 (2000)
• Chwilowy brak rozsądku (1987)
• Delikatny dźwięk grzmotu (1988)
• Dzwon dywizji (1994)
• Niekończąca się rzeka (2014)