Zdjęcie posta: fiszki dla lepszych zachowań społecznych | © moses.Verlag
Nie tak dawno termin na myślenie lateralne, które by Edward de Bono został wprowadzony już w 1967 roku i chciał zreorganizować procesy myślowe pod kątem rozwiązywania problemów. Nawet w latach 1990. można było go znaleźć w wielu domach książki Znajdować. Ale również Radość Paul Guilford zajmował się tym tematem, a także opublikował swoją teorię „Struktury intelektu” w 1967 roku.
Od 2009 do 2014 r. istniał nawet odpowiedni magazyn „Querdenker”, którego stronę lubiłem oglądać, ponieważ opierała się na tym samym oprogramowaniu, co strona, za którą wtedy odpowiadałem.
Od 2020 roku termin lateral thinker ma zupełnie inne znaczenie wraz z „nagłym” pojawieniem się tzw. .
Ale nie ma sensu ignorować takich ruchów i czekać, aż znikną – sam popełniłem ten błąd w latach 1970. i 1980., kiedy byłem pewien, że „zielony” ruch może istnieć bez rzeczywistej treści, którego nie da się zamanifestować. Niemniej jednak ruch ten w oczywisty sposób zdołał wypełnić lukę, której po prostu nie dostrzegły odpowiednio ugruntowane partie i inne stowarzyszenia polityczne. A kiedy już się osiedli w społeczeństwie, dość trudno jest znowu zniknąć - w tej chwili bardzo dobrze widzimy to w SPD, a być może także w partiach związkowych w niedalekiej przyszłości.
To, że mamy problem dla całego społeczeństwa od lat 1990. (Republika Berlińska) widać nie tylko po wciąż ostrej debacie Ossi-Wessi, ale przede wszystkim po frekwencji wyborczej, dzięki której widać, że Europa - na szczeblu federalnym, stanowym, okręgowym i lokalnym frekwencja wyborcza stale spada od szczytu w latach 1970. XX wieku.
Co więcej, liczba członków naszych partii zmniejszyła się w tym okresie o ponad połowę, przy czym tylko dotychczasowi „przybysze” mogą nadal księgować dla siebie zyski, co jest aż nazbyt ludzkie, ponieważ wielu współobywateli po prostu wywiesza flagę na wiatr.
Dziś niewiele ponad milion obywateli niemieckich jest nadal zorganizowanych w partie, a gdyby więcej obywateli nie było aktywnych w innych organizacjach politycznych, stowarzyszeniach i ruchach, stosunek zaangażowanych politycznie obywateli do liczby ludności byłby jeszcze gorszy.
Dobrą rzeczą jest to, że te około 10 milionów obywateli nadal potrafi zmotywować 75% uprawnionych do głosowania w wyborach federalnych, co prawdopodobnie nazywa się wtedy funkcją mnożnikową.
Dobrze też, że, przynajmniej na razie, większość naszych współobywateli głosuje demokratycznie, a pojawiające się raz po raz lewicowe i prawicowe partie ekstremistyczne zwykle znikają.
Ale lepiej, że rosnąca pustka naszych „istniejących partii” oznacza teraz, że tworzą się coraz to nowe partie, grupy wyborców i listy obywateli, które nie tylko bronią samej naszej demokracji, ale także bardzo konkretnych i własnych pomysłów. o naszej przyszłości - po raz pierwszy także w dziedzinie ekologii, która notabene trwała bardzo długo.
Tutaj, po 30 latach Republiki Berlińskiej, wydaje się, że nadchodzi zmiana pokoleniowa, co oznacza również, że młodzi ludzie nie integrują się już tak szybko z tradycyjnymi strukturami i szukają nowych sposobów na wywarcie politycznego wpływu i zapewnienie sobie własnego. zainteresowania.
Idzie to w parze z rosnącą utratą zaufania, za którą odpowiedzialni są nasi zawodowi politycy, a nie wielu aktywnych politycznie wolontariuszy w partiach i poza nimi.
Dlatego zdarza się również, że coraz więcej obywateli, którzy nie byli aktywni politycznie w ogóle lub tylko marginalnie, jest motywowanych przez młodych ludzi, aby również zacząć się artykułować i organizować (Hic, myśliciele lateralne).
Powstawanie partii w ostatnich dziesięcioleciach pokazało, że taka samoorganizacja może trwać długo, a „najciekawsze” i często bardzo sprzeczne interesy zderzają się i muszą być ze sobą powiązane.
W przypadku myślicieli lateralnych wydaje się jednak, że jest to ostatni bunt odchodzącego pokolenia, które do tej pory patrzyło na politykę z boku i było przekonane, że ich interesy są już jakoś reprezentowane przez partie, a teraz musi sobie uświadomić, całkiem zdziwiony, że w pewnym momencie wszyscy zostaniemy poproszeni o zapłatę.
Tak więc myśliciele lateralne są wytworem naszych partii ludowych, tymczasowym potencjałem wyborczym dla „partii marginesowych” i zjawiskiem ogólnego wstrząsu społecznego.
Ten przewrót musi zostać ukształtowany już teraz, a my będziemy mogli obserwować, jak nasza młodzież gromadzi się w nowych strukturach, a może jak ponownie wykorzystuje się istniejące struktury. Zależy to całkowicie od tego, czy i w jaki sposób istniejące partie będą się dalej rozwijać, ostatecznie powstaną nowe partie, ale przede wszystkim od tego, czy są gotowe rzeczywiście zaakceptować problemy i wyzwania naszych czasów, a tym samym pomóc w kształtowaniu przyszłości przyszłych pokoleń.
Realistyczne podejście polityczne obecnej koalicji: „Po nas potop” będzie niestety prawdopodobnie także podejściem przyszłej koalicji, a potem, miejmy nadzieję, doprowadzi do tego, że dzisiejsza młodzież stanie się bardziej upolityczniona. Bo to jest bardzo pilnie potrzebne, bo ci młodzi ludzie, w przeciwieństwie do mojej młodości, nie mogą czerpać z nieograniczonych zasobów, a jedynie znajdują puste kufry i zniszczoną przyrodę, i będą się angażować w egzystencjalne walki o dystrybucję.
„Myślenie lateralne… to proces wykorzystywania informacji w celu wywołania kreatywności i restrukturyzacji wglądu. Myślenia lateralnego można się nauczyć, ćwiczyć i wykorzystywać. Można nabyć w nim umiejętności, tak jak można nabyć umiejętności w matematyce”.
Edwardzie de Bono, Myślenie lateralne: kreatywność krok po kroku (1970: 5)
