Zdjęcie posta: fiszki dla lepszych zachowań społecznych | © moses.Verlag
Nie tak dawno termin na myślenie lateralne, które by Edward de Bono został wprowadzony w 1967 roku i chciał zreorganizować procesy myślowe w duchu rozwiązywania problemów. W latach 1990. jego książki można było jeszcze spotkać w wielu domach. Ale również Radość Paul Guilford zajmował się tym tematem, a także opublikował swoją teorię „Struktury intelektu” w 1967 roku.
W latach 2009-2014 istniał nawet odpowiedni magazyn „Querdenker”, którego witrynę internetową lubiłem monitorować, ponieważ opierała się na tym samym oprogramowaniu, co witryna, którą wówczas zarządzałem.
Od 2020 roku termin myśliciel lateralny nabrał zupełnie innego znaczenia wraz z „nagłym” pojawieniem się tzw. ruchu myślicieli lateralnych, a ponieważ w 2021 roku sam mijałem taki protest na spacerze, to takie zgromadzenia również wzbudziły we mnie niepokój .
Ale nie ma sensu po prostu ignorować takich ruchów i czekać, aż ponownie się rozproszą – sam popełniłem ten błąd w latach 1970. i 1980. XX wieku, kiedy byłem pewien, że wyłaniający się „zielony” ruch nie może się obejść bez rzeczywistej treści . Niemniej jednak ówczesnemu ruchowi wyraźnie udało się wypełnić lukę, która po prostu nie była właściwie dostrzegana przez uznane partie i inne stowarzyszenia polityczne. A kiedy już zadomowi się w społeczeństwie, dość trudno jest panu ponownie zniknąć w zapomnieniu – bardzo wyraźnie widzimy to w SPD, a być może już niedługo w partiach CDU/CSU.
To, że od lat 1990. XX w. (Republika Berlińska) mamy problem dla całego społeczeństwa, widać nie tylko w wciąż ostrej debacie Ossi-Wessi, ale przede wszystkim w frekwencji wyborczej, z której widać, że w Na szczeblu europejskim, federalnym, stanowym, okręgowym i lokalnym frekwencja wyborcza stale spada od szczytu w latach 1970. XX wieku.
Co więcej, liczba członków naszych partii zmniejszyła się w tym okresie o ponad połowę, przy czym tylko dotychczasowi „przybysze” mogą nadal księgować dla siebie zyski, co jest aż nazbyt ludzkie, ponieważ wielu współobywateli po prostu wywiesza flagę na wiatr.
Dziś w partiach zorganizowanych jest zaledwie około miliona obywateli Niemiec i gdyby nie było więcej obywateli działających w innych organizacjach, stowarzyszeniach i ruchach politycznych, stosunek liczby obywateli aktywnych politycznie do liczby ludności byłby jeszcze gorszy.
Dobrą rzeczą jest to, że tym być może 10 milionom obywateli wciąż udaje się zmotywować 75% uprawnionych do głosowania w wyborach federalnych, co nazywa się funkcją mnożnika.
Dobre jest też to, że przynajmniej na razie większość naszych współobywateli głosuje demokratycznie, a radykalne partie lewicowe i prawicowe, które pojawiają się raz po raz, zazwyczaj znikają.
Ale lepiej, że rosnąca pustka naszych „istniejących partii” oznacza teraz, że tworzą się coraz to nowe partie, grupy wyborców i listy obywateli, które nie tylko bronią samej naszej demokracji, ale także bardzo konkretnych i własnych pomysłów. o naszej przyszłości - po raz pierwszy także w dziedzinie ekologii, która notabene trwała bardzo długo.
Po 30 latach Republiki Berlińskiej wydaje się, że zaczyna tu zachodzić zmiana pokoleniowa, co oznacza również, że młodsi ludzie nie mogą już tak szybko integrować się z tradycyjnymi strukturami i szukają nowych sposobów wywierania wpływu politycznego i ugruntowywania własnych interesów.
To idzie w parze z rosnącą utratą zaufania, za którą nasi zawodowi politycy nie ponoszą odpowiedzialności wobec wielu ochotniczych działaczy politycznych w partiach i poza nimi.
Dlatego zdarza się również, że coraz więcej obywateli, którzy nie byli aktywni politycznie w ogóle lub tylko marginalnie, jest motywowanych przez młodych ludzi, aby również zacząć się artykułować i organizować (Hic, myśliciele lateralne).
Powstawanie partii w ostatnich dziesięcioleciach pokazało, że taka samoorganizacja może trwać długo, a „najciekawsze” i często bardzo sprzeczne interesy zderzają się i muszą być ze sobą powiązane.
W przypadku myślicieli lateralnych wydaje się jednak, że jest to ostatnie tchnienie odchodzącego pokolenia, które wcześniej patrzyło na politykę z boku i było usatysfakcjonowane tym, że ich interesy są już w jakiś sposób reprezentowane przez partie. zdziwiony odkryciem, że w pewnym momencie wszyscy zostaniemy poproszeni o zapłatę.
Oznacza to, że myśliciele lateralistyczni są wytworem naszych popularnych partii, tymczasowym potencjałem wyborczym dla „partii skrajnych” i zjawiskiem wstrząsów w całym społeczeństwie.
Ten przewrót musi zostać ukształtowany już teraz, a my będziemy mogli obserwować, jak nasza młodzież gromadzi się w nowych strukturach, a może jak ponownie wykorzystuje się istniejące struktury. Zależy to całkowicie od tego, czy i w jaki sposób istniejące partie będą się dalej rozwijać, ostatecznie powstaną nowe partie, ale przede wszystkim od tego, czy są gotowe rzeczywiście zaakceptować problemy i wyzwania naszych czasów, a tym samym pomóc w kształtowaniu przyszłości przyszłych pokoleń.
Podejście realpolitik obecnej koalicji: „Po nas powódź” będzie niestety również podejściem przyszłej koalicji i, miejmy nadzieję, doprowadzi do tego, że nasza obecna młodzież stanie się bardziej upolityczniona. Bo to jest bardzo pilnie potrzebne, bo w przeciwieństwie do mojej młodości, ta młodzież nie będzie mogła czerpać w pełni, a jedynie zastanie puste kufry i zniszczoną naturę i będzie uwikłana w egzystencjalne walki o podział.
„Myślenie lateralne… to proces wykorzystywania informacji w celu wywołania kreatywności i restrukturyzacji wglądu. Myślenia lateralnego można się nauczyć, ćwiczyć i wykorzystywać. Można nabyć w nim umiejętności, tak jak można nabyć umiejętności w matematyce”.
Edward de Bono, Myślenie lateralne: kreatywność krok po kroku (1970: 5)
