Nadgodziny

Opublikuj zdjęcie: stopery | © Pixabay

Czas właściwie teraz das Temat, który powinien nie tylko uświadomić każdemu jego własną przemijalność, ale nas ludzi powinien dotyczyć najbardziej ze względu na jego rzadkość, ale nie tym, jak najlepiej go zabić, ale jak optymalnie go wykorzystać dla siebie.

Na początek zacytuję stare powiedzenie.

To nie rzeka płynie, ale woda. Czas nie mija, my to robimy.

chińskie przysłowie

Przede wszystkim zawodowo często miałem do czynienia z tematem „czasu” w sposób egzystencjalny, ponieważ czas jest jednym z podstawowych kryteriów mojej pracy, a ostatecznie jednym z najważniejszych.

Co zdumiewające, ta wiedza, która ma tysiące lat, generalnie nie była w stanie się potwierdzić, a strata czasu przewyższa nawet równie niepohamowaną i bezsensowną konsumpcję naszej natury i środowiska.

Jako wstęp do niewielkiego zbioru odpowiednich wierszy na ten temat, który powinien nie tylko zachwycić, ale i zachęcić do dalszych rozważań, przedstawiam wiersz autorstwa Gottfrieda Kellera, który już w 1849 roku bardzo skutecznie wyraził to w kolejnej wczesnej wersji swojego wiersza.

Czas nie działa

Czas się nie porusza, stoi w miejscu
Przechodzimy przez nie;
Ona jest jedna karawanseraj,
Jesteśmy pielgrzymami w środku.

Coś bezkształtnego i bezbarwnego,
to dopiero nabiera kształtu
gdzie nurkujesz w górę iw dół
Dopóki się nie rozpuścisz.

Lśni kropla porannej rosy
W promieniu słońca –
Metka może być perłą
I sto lat - Nic!

To biały pergamin
Czas i wszyscy piszą
Z jego najlepszą krwią na nim
Dopóki rzeka go nie wypędzi.

Tobie, cudowny świecie,
Ty nieskończona piękność!
Napiszę krótki list miłosny
Na tym pergaminie.

Cieszę się, że się pojawiłem
w twoim okrągłym wieńcu;
W ramach podziękowania nie będę zaciemniał źródła
I chwal swój blask!

---

Masza Kaleko umieść to w następujących słowach.

Die Zeit steht nadal

Czas stoi w miejscu. To my giniemy. 
A jednak, kiedy przelatujemy w pociągu, 
świeci dom i pole i pasące się stada, 
pędzi obok nas jak zjawa. 
Wtedy ktoś nas kiwa i znika jak we śnie, 
z domem i polem, latarnią i drzewem. 

Tak wieje krajobraz naszego życia 
obok nas do innej gwiazdy 
i jest już daleko od nas, gdy się zbliżamy. 
Na próżno próbujemy ich powstrzymać 
i dobrze wiedz, że to wszystko jest tylko oszustwem. 

Krajobraz pozostaje tymczasem naszym pociągiem 
przemierza przydzielone mu mile. 

Czas stoi w miejscu. To my się spieszymy. 

---

Erich Kaestner podsumował to zwięźle w następujący sposób.

Dwa przykazania

Kochaj życie i myśl o śmierci!
Odsuń się dumnie, gdy nadejdzie godzina.
muszę żyć raz
jest naszym pierwszym przykazaniem.
żyć tylko raz
jest drugi.

---

Ludwika Uhlanda pozostał w tym temacie równie głęboko, jak prawie zawsze.

W dzienniku pokładowym

Czas w swoim locie nie tylko się psuje
Kwiaty polne i piękno lasu,
Blask młodości i świeża siła:
Ich najgorszy rabunek uderza w umysł.
Który był piękny i szlachetny, bogaty i boski
I warte każdej pracy, każdej ofiary,
Pokazuje nam takie bezbarwne, puste i małe,
Tak próżni, że sami jesteśmy unicestwieni.
A jednak mamy się dobrze, jeśli prochy są wierne
Iskra pielęgnuje, gdy oszukane serce
Nie męczy się ponownie świeceniem!
Prawdziwą rzeczą jest tylko ten blask,
Obraz jest wyższy niż jego temat,
Wygląd bardziej esencja niż rzeczywistość.
Ten, kto tylko widzi prawdę, przeżył;
Życie jest jak scena: tam jak tutaj
Kiedy oszustwo zniknie, kurtyna musi opaść.

---

Eugeniusz Roth jest u nas trochę bardziej pobłażliwy.

lider życia

Widzimy to z dużym rozgoryczeniem
wszystko, czego musisz doświadczyć;
a jednak wszyscy są chętni
że wciąż ma wiele do przeżycia.

Wszyscy wstajemy dość radośnie
na naszej drabinie życia:
Dobro, którym lubiliśmy się cieszyć
to są mocne szczeble drabiny.
Złe - prawie nie zauważamy -
to nic innego jak pusta przestrzeń.

---

Ernesta Christophera Dowsona podsumował swoją wiedzę w 1896 roku następującymi słowami i użył starej godziny kopii.

Vitae summa brevis spem nos veta incohare longam

Krótka suma życia nie pozwala nam mieć nadziei na długie przetrwanie. (Horacy)

Nie trwają długo, płacz i śmiech,
Miłość i pożądanie i nienawiść:
Myślę, że później nie mają w nas żadnej części
Mijamy bramę.

Nie są długie,
Dni wina i róż:
Z mglistego snu
Nasza ścieżka pojawia się na chwilę, a potem się zamyka
We śnie.

---

Wcześniej już był Edgar Allan Poe udało się napisać następujący wspaniały wiersz.

Sen we śnie

Weź ten pocałunek w czoło!
I rozstając się z tobą teraz,
Tyle pozwólcie mi wyznać –
Nie mylisz się, kto uważa
Że moje dni były snem;
Ale jeśli nadzieja odleciała
W nocy lub w dzień
W wizji lub w żadnej,
Czy zatem mniej zniknęło?
Wszystko, co widzimy lub wydajemy się
Jest tylko snem we śnie.

stoję pośród ryku
brzegu udręczonego falami,
I trzymam się w mojej dłoni
Ziarna złotego piasku
Jak mało! jeszcze jak się pełzają
Przez moje palce do głębi
Kiedy płaczę – kiedy płaczę!
O Boże! czy nie mogę pojąć?
Z mocniejszym zapięciem?
O Boże! czy nie mogę uratować?
Jeden z bezlitosnej fali?
Czy wszystko, co widzimy lub wydajemy się
Ale sen we śnie?

---

Johanna Gottfrieda Herdera następnie sformułował to w następujący sposób:

Sen, sen to nasze życie
na ziemi tutaj.
Jak cienie unosimy się na chmurach
i znikamy
I zmierz nasze powolne kroki
przez przestrzeń i czas.
I są i nie wiem
w środku wieczności.

---

Wcześniej już miał Andrzej Gryphius tak postanowił.

To wszystko na próżno

Gdziekolwiek spojrzysz, widzisz tylko próżność na ziemi.
Co ten buduje dzisiaj, to burzy jutro:
Tam, gdzie stoją teraz miasta, będą łąki,
Na którym dziecko pasterza będzie bawić się ze stadami.

To, co jeszcze wspaniale kwitnie, wkrótce zostanie podeptane.
To, co teraz pulsuje i sprzeciwia się, jutro będzie prochami i kośćmi,
Nic nie jest wieczne, ani rudy, ani marmuru.
Teraz uśmiecha się do nas szczęście, wkrótce grzmią narzekania.

Chwała wysokich czynów musi zginąć jak sen.
Czy gra czasu, łatwy człowiek, powinna wytrzymać?
Oh! Czym jest to wszystko, co uważamy za cenne,

Jak zła próżność, jak cień, pył i wiatr;
Jak kwiat łąkowy, którego już nie znajdziesz.
Ani jedna osoba nie chce kontemplować tego, co wieczne!

---

Joachima Ringelnatza znalazłem następujące słowa w temacie.

Do grobu

Wiatr, życzliwie wachlujący,
Niech zdmuchną liście i łzy.
odbierz raz uśmiechnięty,
który opiekował się tobą płacząc.

został, nie zapomniany;
Zapamiętany, ale wybaczony.

co wydawało nam się posiadaniem,
nikt z nas nie był właścicielem
Co najwyżej był tylko pożyczony.

---

Eugeniusz Roth widzi całą sytuację nieco bardziej zrelaksowaną i z niezbędną szczyptą humoru. Ten wiersz pochodzi z tomu „Sämtliche Menschen”, który polecam wszystkim do dalszej lektury.

Przy stole życia

Człowiek nadal chciałby się dobrze bawić,
Ale przy stole robi się nieprzyjemnie:
Już czekam na jego miejsce do jedzenia
Następne pokolenie,
Dużą łyżką, spiczastym widelcem,
Ostrzenie noża jak dzioba.
Człowieka, który - co jeszcze niezapomniane! –
Zjedzone w nim trochę twardych rzeczy
A kto często miał już dosyć?
chciałby się teraz dobrze bawić,
Gdzie jest chwilowo lepiej –
A jednak patrzy na nowych zjadaczy
Nie bez głębokich emocji do:
Widzi cudowne złudzenia młodości,
kto ośmiela się jeść,
Czego on, jako starzec, nie może już strawić,
Dobrowolnie rusza w róg
I wypija ostatnią miarkę.
„Ponieważ”, mówi do siebie skromnie, mądrze:
„Dużo lub mało – wystarczyło!
Ten też nie jest niezmieszany
Radość życia zaserwowana.
Nie dawaj Bogu zbyt dużych kawałków -
niech szczęśliwie przykucną razem,
Dopóki nie przyjdą następni,
Który też – tymczasowo – wziąłem.
Fed - płatny: teraz jestem nawet
I życzę smacznego!”

---

Ronalda Stuarta Thomasa podsumował to w następujący sposób:

Myślę, że może
będę trochę pewniej
bycia trochę bliżej.
To wszystko
jest w zrozumieniu
że to mało jest więcej niż wystarczające.

---

I na koniec cytuję John Wilkes, z XVIII wieku, pamiętajcie, z dopiskiem z Friedrich Ruckert.

życie

Życie niewiele więcej może dostarczyć,
Niż kilka dobrych ruchanków, a potem umrzemy.

Czas nigdy nie stoi w miejscu...

Czas nigdy nie stoi w miejscu
chwila odpływa
i że nie użyłeś
nie przeżyłeś tego.

„Czas jest najcenniejszą rzeczą, jaką człowiek może wydać”.

Teofrast, cytowany z Diogenes Laërtius, Żywoty i opinie wybitnych filozofów (1915:186)

---