Dwa wiersze

Zdjęcie główne: Caspar David Friedrich, Wschód księżyca nad morzem

Pierwszy wiersz pochodzi z Charles Baudelaire, który swoim zbiorem wierszy”Les Fleurs du Mal“ od 1857 do 1868 roku zaliczany jest do ważnych pionierów literackiej nowoczesności w Europie. Zbiór zawiera dobre 150 wierszy w sześciu kategoriach, a szczególnie lubię Spleen (LXXX), głównie dlatego, że melancholia, którą literatura lubi nazywać melancholią, może w dzisiejszych czasach bardzo łatwo osiąść na wszystkim i wszystkim.

Śledziona

Quand the ciel bas et głośno pèse comme un couvercle
Sur l'esprit miss en proie aux longs ennuis,
Et que de l'horizon embrassant tout le cercle
II nous werset un jour noir plus triste que les nuits;
Quand la terre estchangee en un cachot humide,
Où l'Espérance, comme une chauve-souris,
S'en va battant les murs de son aile timid
Et se cognant la tête à des plafonds pourris;
Quand la pluie étalant ses ogromne pociągi
D'une vaste więzienie imit les barreaux,
Et qu'un people muet d'infâmes araignées
Vientre ses filets au fond de nos cerveaux,
Des cloches tout à coup sauten avec furie
Et lance verse le ciel un affreux hurlement,
Ainsi que des esprits errants et sans patrie
Qui se mettent à geindre opiniâtrement.
– Et de longs corbilards, sans tambours ni musique,
Bezczelny lentement dans mon ame; l'Espoir,
Vaincu, pleure, et l'Angoisse atroce, despotique,
Sur mon crâne pochylony plante son drapeau noir.

Karola Baudelaire'a, Les Fleurs du Mal

Kolejnym wierszem, który również dobrze oddaje nastrój naszej obecnej sytuacji, jest autor: Paul Marie Verlaine i jest częścią jego zbioru wierszy „Poèmes saturniens” z 1866 roku, który zawiera łącznie 37 wierszy w pięciu kategoriach.

To, co nastąpiło w 1944 roku, nabrało szczególnego znaczenia dla ruchu oporu.

Pieśń automatyczna

Les sanglots tęskni
skrzypcowy
     De l'automne
Błogosławieństwo pon coeur
D'une langueur
     Monotonia.

Wszystkie duszące
Et bleme, quand
     słońce kochanie,
Pamiętam
dawne czasy
     Et je pleure;

Et je m'en vais
W złym wietrze
     Qui m'emporte
Deca, dela
Pareil a la
     Feuille Morte.

Paul-Marie Verlaine, Poèmes saturniens (1866)

Jeśli również Wam się podobają te dwa wiersze, to mogę gorąco polecić kolekcje poetyckie obu poetów.

prawie to zrobiłem Stephane Mallarme zapomniane, spotkania zwane „Mardis” itp Paul Valéry i Rainer Maria Rilke silnie wpłynął i dobrze to zapamiętałem w następnym wierszu.

Smutek

Le soleil, sur le sable, ô lutteuse endormie,
En l'or de tes cheveux chauffe un bain langoureux
Et, konsumenci l'enens sur ta joue ennemie,
Il mele avec les pleurs un breuvage amoureux.

De ce blanc flamboiement l'immuable accalmie
T'a fait dire, attristée, ô mes baisers peureux
„Nous ne serons jamais une seule momie
Sous l'antyczna pustynia et les palmiers heureux!”

Mais la chevelure est une riviere tiède,
Où noyer sans frissons l'âme qui nous obsède
Et trouver ce néant que tu ne connais pas.

Je goûterai le fard pleuré par tes paupières,
Pour voir s'il sait donner au coeur que tu frappas
L'insensibilité de l'azur et des pierres.

Stephane Mallarme