Opublikuj zdjęcie: Muszle | © Bettina Kümmerle
W tej chwili moja ulubiona plaża jest szczególnie dobra do pogrążania się w myślach, ponieważ pogoda tutaj jest niezwykła o tej porze roku, a skądinąd mało uczęszczana plaża jest jeszcze bardziej pusta. Nie wspominając o miriadach żeglarskich meduz, które w tym roku zostały wyrzucone na plaże południowej Kalifornii i spoczęły obok niezliczonych małży i krabów.
W rzeczywistości plaże to ogromne cmentarze i prawdopodobnie dlatego magicznie przyciągają nas, ludzi. Każdy, kto kiedykolwiek spacerował ze mną po cmentarzu, wie, że tak naprawdę miasto poznaje się dopiero po przejściu przez przynajmniej jeden z jego cmentarzy.
Szczególnie plaża w bardzo przyjemny sposób zwraca uwagę na fakt, że własne życie jest skończone, a śmierć jest prawdziwym celem każdej żywej istoty. I my, ludzie, wszyscy dobrze o tym wiemy.
Niektórzy z nas wierzą, że możemy opóźnić ten cel, licząc na życie pozagrobowe — wątpliwe jest, czy wielu właściwie rozumie wieczność.
Być może więc niektórzy z nas wierzą, prawdopodobnie właśnie wtedy, gdy nie mogą uwierzyć w późniejsze życie wieczne, że my również możemy uniknąć ich losu poprzez coraz więcej.
Ta tajemnica „więcej wszystkiego” jest prawdopodobnie tym, co napędza nas wszystkich. Niewielu z nas jest w stanie zejść z tego chomiczego koła. W naszej własnej skończoności wciąż desperacko próbujemy osiągnąć lub zdobyć więcej i właściwie musimy być całkiem szczęśliwi, że ktoś w końcu nas od tego uwalnia.
A ci z nas, którzy chcą uciec od tego chomiczego koła, wskakują prosto do następnego, ponieważ mniej znaczy zawsze więcej — po prostu więcej mało; każdy matematyk nie może się doczekać, aby wyjaśnić ci to bardzo szczegółowo.
Możesz zadać sobie pytanie, dlaczego wszyscy chcemy więcej i więcej? Dlaczego nie zadowalamy się tym, co mamy. Im więcej jest prawdopodobnie wyrazem zmiany, a samo życie jest zmianą. A więc byłoby to coraz bardziej zwykłe „tak” dla życia.
Czyniąc to, moglibyśmy rozważyć, czy istnieje inne wyrażenie na zmianę lub nawet własne życie zamiast mniej lub więcej.
Jestem przekonany, że zdecydowanie należy wziąć pod uwagę względy m.in. B. — ponieważ ostatnio tutaj w temacie bloga — Emily Dickinson lub Henry David Thoreau mógł nastąpić, który wyrażał bardzo prosto, że tu i teraz należy znaleźć dokładnie tam, gdzie wyrzuciło go własne życie.
Każdy z nas osiąga swój cel w życiu szybciej, niż większość by tego chciała. I tak wszelkie próby przedłużania sobie życia powyższymi sztuczkami są czasem straconym. Jeśli nie możesz znaleźć sensu tu i teraz, nie znajdziesz go później ani nigdzie indziej. A jeśli nie wiesz, co zrobić ze swoim życiem w domu, w oddali też nie znajdziesz rozwiązania swojego własnego problemu.
Zaletą nieskończoności jest to, że nie można jej szukać tylko w oddali, ale można ją znaleźć nawet w jednym ziarnku piasku, oczywiście pod warunkiem, że się jej szuka.
A fajne w cmentarzach jest to, że o nich przypominają, a jednocześnie można się z nich wiele nauczyć. Zwłaszcza, że my, ludzie, jesteśmy prawdopodobnie jedyną znaną formą życia, która jest w stanie uczyć się od martwych osobników naszego gatunku.
I tak moje myśli wędrują do nauki i zadaję sobie pytanie, czy naprawdę tak dobrze jest uczyć się od swoich „towarzyszy podróży”, czy może lepiej słuchać i uczyć się od tych, którzy mają już swoją podróż za sobą?
Zwłaszcza, gdy ich podróż była ogólnie uznawana za udaną. W tym sensie biblioteki mogą być traktowane jako plaże dla naszych myśli, wystarczy je podnieść i zebrać.
„Przy każdej pogodzie, o każdej porze dnia i nocy, pragnąłem poprawić moment czasu i naciąć go również na moim kiju; stanąć na styku dwóch wieczności, przeszłości i przyszłości, która jest właśnie chwilą obecną; podążyć tą linią”.
Henry David Thoreau, Walden (2020 [1854]: 14)
