Non, je ne żałuje rien

Zdjęcie posta: Bank | © Wendy CORNIQUET na Pixabay 

W latach 1990. francuskie poligony wojskowe były dla nas, żołnierzy, zupełnie nowym placem zabaw, który oferował również możliwości i wyzwania, które prawie nie istniały na niemieckich poligonach wojskowych. W czasie takiego pobytu na poligonie, który spokojnie mógłby trwać dwa razy dłużej niż zwykle u nas, poznałem francuskiego towarzysza, którego dane mi było poznać na wspólnym kursie i z którym przyjaźnię się do dziś. . Kiedy zapytał mnie, czy nie ma tu okazji na wspólne piwko, z radością odpowiedziałem, że nasza brygada rozstawiła już na miejscu niezły Cercle Mixte. Ale nalegał na swoje prawo do domu i pewnego wieczoru zabrał mnie na spacer. To wyprowadziło nas z obozu przez kraj przez plac, aż dotarliśmy do bardzo małej ulicznej wioski, która była już spowita ciemnością. Były tam dwa puby, pierwszy oczywiście wypełniony francuskimi towarzyszami, którzy również dobrze znali lokal, oraz mniejszy na drugim końcu wioski, który służył jako rekolekcje dla wiejskiej młodzieży.

Tam usiedliśmy przy małym stoliku w kącie i wypiliśmy piwo. Za ladą stała starsza pani, a młodsza zajmowała się obsługą. Młodzi ludzie byli zajęci sobą, a stara szafa grająca Wurlitzera stała samotnie i porzucona w kącie.

Jakoś wpadłem na pomysł, że muszę pokazać mojemu towarzyszowi, jak słuchać muzyki przez całą noc bez konieczności płacenia za nią. Wręczył mi kilka franków i kilka razy wybrałem za nie ten sam singiel — Edith Piaf w ogóle nie pasował do zakresu i moim zdaniem zachęciłby wiejską młodzież do kręcenia szafy grającej.

Mój pomysł zadziałał, kilka dziewczyn już szukało nowych piosenek, gdy gospodyni wyszła zza lady i namówiła swoich gości, żeby to nazwali. Potem przyszła do nas i trochę zrozumiałam, że jej zmarły ojciec lub mąż walczy w Algierii, ale całkiem pewna, że ​​możemy zostać tak długo, jak chcemy, sami znaleźć piwo, drinki były w domu i tylko szliśmy. zamknij za nami drzwi.

Przez resztę wieczoru mój towarzysz opowiedział mi bardzo szczegółowo historię wojny algierskiej i jakoś we wczesnych godzinach porannych jakoś znaleźliśmy drogę powrotną do obozu.

Następnego ranka tekst piosenki leżał na serwetce w mojej kieszeni.

Nie! Rien de rien…
Nie! Je ne żałoba
Ni le bien qu'on m'a fait
Ni le mal tout ça m'est bien égal!
Nie! Rien de rien…
Nie! Je ne żałuje rien...
C'est payé, balayé, oublié
Je me fous you passé!
Pamiątki z Avec mes
J'ai allumé le feu
Mes zmartwiony, mes plaisirs
Je n'ai plus besoin d'eux!
Balayes les amours
Avec leurs tremolos
Balayes wlać toujours
Je repars à zero …
Nie! Rien de rien…
Nie! Je ne żałuje rien...
Ni le bien, qu'on m'a fait
Ni le mal, tout ça m'est bien égal!
Nie! Rien de rien…
Nie! Je ne żałuje rien...
Car ma vie, car mes radości!
Aujourd'hui, możesz zacząć z toi!

Michela Vaucaire'a i Karol Dumont łodzie Edith Piaf w 1960 roku i zrobiła z tego hit z dnia na dzień.

Podczas kolejnej wizyty na poligonie jeden z moich pracowników, który wcześniej dowoził mnie na poligon Trasą Napoleona, zabrał mnie nadmorską drogą nad Morze Śródziemne. Tam poszliśmy do kawiarni tuż przy plaży, rozkoszowaliśmy się słońcem i piwem, gdy nagle między nami a słońcem stanął dżentelmen, zwracając się do mnie dokładnie, nie tylko przeklinając na Bundeswehrę, ale osobiście na mnie o dżumie, cholerze i prokuratura chciała szyi. Nie mogłem przestać się dziwić i właśnie zastanawiałem się, czy ten pan należy do grupy etnicznej wandali, czy do grupy starszych nauczycieli, kiedy mój kolega interweniował: „Nie, nie, monsieur! Pojmujesz to całkowicie źle. Tym razem wy, Niemcy, staliście się tak szybcy, że nawet wiadomości nie mogły jeszcze o tym wspomnieć. ... Nawiasem mówiąc, jestem jego jeńcem wojennym.

Sytuacja została uratowana, a później pojechaliśmy razem Edith Piaf i Gilbert Becaud z powrotem do obozu.