Zdjęcie fabularne: Heilbronn wieczorem
Tym razem próbuję czegoś nowego, dodając kilka zdjęć do mojego rocznego przeglądu; Zostały one spontanicznie pobrane z pamięci mojego telefonu komórkowego i dodane tutaj. Może się zatem zdarzyć, że później dodam jeszcze kilka zdjęć.
Najważniejsza rzecz już na początku mojej recenzji. Cała rodzina jest zdrowa i szczęśliwa. Choć wszyscy się starzejemy, nadal całkiem nieźle sobie z tym radzimy. Najstarsi członkowie odpoczywają obecnie w Abano. Najdalszy członek rodziny jest w Kalifornii i możemy założyć, że to też niezłe miejsce. A młodzi ludzie spędzają wakacje w Heilbronn.
W tym roku nie udało mi się zrealizować planu, aby codziennie chodzić przynajmniej trzy kilometry. Nie pływam też regularnie co najmniej 1 metrów tygodniowo. Ale regularnie chodziłam na zajęcia taneczne i nowo zakupiony wioślarz czeka, aż będę się nim nie tylko zachwycać. Poza tym mój plan, aby co tydzień kończyć czytanie jednej książki, nie powiódł się.
Moja lepsza połowa jest teraz znacznie bardziej wysportowana ode mnie i nadal przewodzi „jej” dwóm stowarzyszeniom. Do tego dochodzi jej zaangażowanie jako członka zarządu fundacji meseno. Maksymilian kończy właśnie studia magisterskie w Monachium, nadal znajduje czas na ratowanie życia ludzi jako ratownik medyczny, niedawno zarobił swoje pierwsze pieniądze jako młody myśliwy, a także niemal mimochodem ukończył swój pierwszy kurs NATO. Konstantin wkrótce otrzyma drugi stopień magistra, a obecnie podczas stażu w Brukseli poznaje atmosferę panującą w Komisji. Nuda jest w naszej rodzinie wciąż obcym słowem.
Tymczasem dwa kluby, w których mogę pełnić funkcję prezesa, zajmują mnie. Na szczęście udało mi się zaangażować także w trzy inne kluby i doszedłem do wniosku, że moje potrzeby związane z pracą klubową są zaspokojone – z podziwem patrzę na tych, którym udaje się być jednocześnie członkiem więcej niż pięciu klubów.
Choć w tym roku chciałam trochę zwolnić, nie mogłam się powstrzymać i towarzyszyłam kilku studentom wydziału technologii informatycznych w biznesie na Uniwersytecie w Heilbronn, co tydzień czytałam dzieciom w szkole podstawowej w Damm, a także próbowałam pomóc trochę w Meseno.
Kiedy teraz patrzę wstecz na ten rok, widzę, że uczestniczyłem w ponad 24 spotkaniach, prawie dwunastu wieczorach przy kręglach i wielu posiedzeniach komisji. Kilka wyjazdów do Strasburga z zajęciami szkolnymi, wręczenie nagród w ramach konkursu europejskiego oraz dalsze wyjazdy czy wspólne wizyty z klubowiczami i cała masa miłych rozmów dopełniło całość.
Wspólne zajęcia z przyjaciółmi i rodziną sprawiły, że mogę wspominać ten rok jako dobry dla mnie. Tam była moja osobista atrakcja spacery po plaży z moją lepszą połówką w maju roku i pod koniec września 7. Rozmowy Hertensteina, co było więcej niż przyjemne dla wszystkich zaangażowanych.
Dziękuję wszystkim, których poznałem w tym roku, a nawet z którymi regularnie spędzam czas. Niezależnie od tego, czy chodzi o prawdziwą rozmowę, czy tylko wymianę pisemną, ze wszystkich tych interakcji wyciągam pozytywne wnioski. A w tych nielicznych przypadkach, gdy rzeczywiście coś poszło nie tak, mogłem przynajmniej nauczyć się czegoś nowego.
Ale tak jak mówiłem, wszystkie kości nadal tam są, większość z nich czuję, więc nie mam powodów do narzekań – a ponieważ nie jestem prawnikiem, to zdecydowanie dobrze!
Życzę wszystkim, a w szczególności mojej rodzinie, przyjaciołom, towarzyszom i znajomym, kolegom, studentom, korepetytorom, słuchaczom, a także czytelnikom wesołych świąt i najlepszego w nadchodzącym roku i oby tylko udało się to zorganizować, trochę pokój na świecie... przynajmniej bardzo mały.
