Zdjęcie posta: Ciesz się kawą | © Pixabay
Uczniowie ósmej klasy, którymi się opiekowałam, przyszli w zeszły piątek z adwentowym wierszem, który od razu rozpoznałam. Ten wiersz, który ma prostą nazwę „Adwent”, został napisany przez Loriot ukazała się po raz pierwszy 7 grudnia 1969 roku i przynajmniej wówczas spotkała się z ostrą krytyką. W 1971 roku wiersz ukazał się także drukiem w „Loriots Kleine Prose”.
Po raz pierwszy dowiedziałem się o tym wierszu w połowie lat 1970. XX wieku, kiedy moja siostra przyniosła go ze szkoły. W międzyczasie wszyscy musieli podejść do tego wiersza nieco spokojniej, bo z jednej strony był to materiał szkolny, a z drugiej strony oboje uznaliśmy go za całkiem zabawny. Tak zabawne, że recytowaliśmy to razem naszym rodzicom podczas Adwentu. Wątpliwe, czy oboje zdawaliśmy sobie wówczas sprawę z wybuchowej siły tego wiersza, ale jedno jest pewne: nie zajęło nam dużo czasu, zanim udało nam się go wyrecytować z pamięci.
I pewnie dlatego wiersz ten do dziś jest rozdawany uczniom. Jest jednak jedna różnica: jeśli wówczas oceniano wykonanie wiersza, to dlatego, że można było go nie tylko wyrecytować w całości, ale także nadać mu odpowiednią intonację – w miarę możliwości także z uwzględnieniem kupletów i jambów .
Dzisiaj, zgodnie z rozdaną kartką tekstu, za pierwszy werset otrzymuje się 4, za drugi werset 3, za trzeci werset dwójkę i 1 za werset czwarty. Uczniowie nie ufają już pozostałej części wiersza! Uczniowie, których nadzorowałem, chcieli dostać tylko 4, udało mi się ich namówić, aby otrzymali 3. A jeden był nawet w stanie rozważyć 2.
Trochę mnie zaskoczyło, że żaden z uczniów nie uznał tego wiersza za zabawny. Kiedy wyjaśniłem im znaczenie wiersza, a przede wszystkim przetłumaczyłem trudniejsze słowa na prosty niemiecki, uznali wiersz za obrzydliwy.
Prawie 40 lat ukazuje ogromną różnicę pomiędzy pokoleniami studentów. I tak właśnie stało się ze strony nauczycieli, którzy wybrali ten wiersz – zapewne z okazji setnych urodzin Bernharda-Viktora von Bülowa (Loriot) — z pewnością miał dobre intencje, ale niestety nie powiódł się.
Mam teraz nadzieję, że moim czytelnikom ten wiersz spodoba się trochę bardziej. Tymczasem staram się nie przeszkadzać za bardzo mojej lepszej połówce, jeśli chodzi o pielęgnację domową - na co zupełnie nie ma czasu!
Adwent
Noc jest niebieska. Małe gwiazdki migają.
Małe płatki śniegu cicho opadają.
Na zielonym szczycie Edeltännlein
gromadzi się mały biały róg.A tam przebicie się przez okno
Ciepłe światło wypełniło ciemność.
Klęczę w leśniczówce przy blasku świec
leśniczy w męskiej toalecie.W tę piękną noc
zabiła leśniczego.
Był jej opiekunem w domu
od dłuższego czasu bardzo przeszkadza.Oto jak zgodziła się sama ze sobą:
To musi być wieczór Nicklausa.
A gdy jeleń poszedł odpocząć,
mały króliczek zamknął oczy,Zabiłem ich - prosto z przodu
– mąż przede wszystkim.
Obudzony hukiem, tylko królik węszy
dwa, trzy, cztery razy powąchać.I nadal słodko odpoczywaj w ciemności,
Tymczasem małe gwiazdki słodko migoczą.
A w salonie w środku,
stamtąd płynie krew leśniczego.Teraz leśniczy musi się spieszyć
dzielić męża w sposób czysty.
Szybko dobija go do szpiku kości
wyruszyli zgodnie ze zwyczajem Waidmanna.Układa kończynę po kończynie z wielką ostrożnością
– czego mąż do tej pory unikał –
Zachowuje część filetu,
jako świąteczna pieczeń.I pakuje się na koniec - idzie do czterech -
resztki w papier do pakowania.
Dzwoni w oddali jak srebrne dzwonki.
We wsi słychać szczekanie psów.Kto to jest w tak głęboką noc?
nadal kręci się po śniegu?
Knecht Ruprecht przybywa ze złotymi saniami
wjechał na jelenia!„Hej, dobra kobieto, masz jeszcze jakieś rzeczy?
przynieść radość biednym?”
Dom leśniczego pokryty jest głębokim śniegiem,
ale jego żona jest już gotowa:„Sześć paczek, święty człowieku,
„To wszystko, co mogę dać!”
Srebrne dzwonki dzwonią cicho.
Knecht Ruprecht wyrusza w swoją podróż.W domu leśniczego pali się świeca.
Loriot, 7 grudnia 1969
Mała gwiazdka mruga: Jest Adwent.
